Op zoek naar woorden: Glenn vond ze in herstel

Glenn zit aan zijn keukentafel, de dealer is net geweest. Weer muntgeld bij elkaar geschraapt voor zijn volgende lijntje cocaïne. De brieven van deurwaarders stapelen zich op bij de voordeur - hij durft ze al lang niet meer open te maken. "Dit is het leven niet," denkt hij bij zichzelf. "Als ik nu door een bus geraakt zou worden, zou ik dat niet erg vinden."

Het is 2013, en Glenn is 29 jaar. Zijn leven is een neerwaartse spiraal geworden van verslaving, schulden en isolatie. Wat begon met stiekem kleine flesjes alcohol kopen bij de slijterij op zijn twaalfde, escaleerde via excessief uitgaan en drinken naar cocaïnegebruik in vak P bij FC Twente. "Het voelde als thuiskomen”, herinnert hij zich zijn eerste cocaïnegebruik. "Ik was nuchterder, zelfverzekerder. Iedereen leek mijn vriend."

Maar dat gevoel duurde maar kort. Van 1 keer per week werd het 2 keer, toen 3 keer en uiteindelijk "zolang de voorraad strekte”. Glenn raakte zijn huis kwijt, kon geen werk vasthouden, en leefde van dag tot dag. De brievenbus zat vol met post van deurwaarders, de constante angst voor de deurbel - tussen negen en vijf op werkdagen waren "helse momenten" omdat dan de deurwaarders konden aanbellen. In deze isolatie zocht Glenn wanhopig naar verbinding. "Ik deed dingen om anderen te pleasen, alleen maar om een beetje waardering te krijgen. Dan zit je daar alleen 's nachts, weer geld bij elkaar te schrapen voor je middel."

Zak met ‘poedersuiker’

Glenn’s verhaal begint niet bij hemzelf, maar bij zijn vader. Als achtjarige jongen ontdekte zijn familie dat zijn vader verslaafd was aan cocaïne. "Mijn broertje vond een zak met vermoedelijk cocaïne. Die dacht dat het poedersuiker was." Zijn vader werd het huis uitgezet en mocht zijn kinderen niet meer zien. Korte tijd later vond zijn broer een afscheidsbrief in de brievenbus. Hun vader had een zelfmoordpoging gedaan.

"Toen gebeurde er wel wat met mij”, vertelt Glenn. "Ik werd heel onrustig, lette niet op in de les, werd baldadig. Mijn cijfers kelderden naar beneden." Het bezoek aan zijn vader op de psychiatrische afdeling liet diepe sporen na. "Hij durfde me niet aan te kijken. Dan voel je je afgewezen."

Begraven of cremeren?

Jaren later, diep in zijn verslaving, stond zijn moeder onverwacht voor de deur. Ze keer hem recht aan en stelde 1 vraag: "Hoe wil je je uitvaart hebben? Wil je begraven of gecremeerd worden?" Glenn stuurde haar boos weg. Maar toen hij weer alleen was, keek hij in de spiegel. “Ik zag mijn vader”, zegt hij. “Ik was dezelfde weg aan het bewandelen als hij.” Dat moment belde hij zijn huisarts met de woorden: "Ik ben onhandig bezig."

‘Was het lekker?’

Met steun van zijn moeder meldde Glenn zich bij Tactus verslavingszorg. Eerst wilde hij het probleem niet herkennen. "Een verslaafde was iemand die onder een brug ligt, iemand zoals mijn vader. Ik kon toen niet echt goed naar mezelf kijken." In de kliniek in Zutphen deed Glenn aanvankelijk wat veel mensen in zijn situatie doen: hij gaf de behandelaars de antwoorden waarvan hij dacht dat ze die wilden horen. Na twee maanden hield hij het niet meer vol en had een terugval.

Maar toen gebeurde er iets bijzonders. Zijn persoonlijk begeleider belde hem op en stelde een onverwachte vraag: "Is het lekker?" Geen verwijten, geen oordeel. Glenn antwoordde eerlijk: "De eerste vier waren prima, maar daarna was het alleen maar bijscheppen." Die reactie - die ruimte om fouten te maken - veranderde alles. "Ze zeiden: je mag niet zo streng voor jezelf zijn. Gun jezelf de tijd." Glenn leerde dat herstel niet betekent dat je alles in één keer moet oplossen. Stap voor stap vond hij zijn weg.

Geen kleingeld meer tellen

Nu, 10 jaar later, werkt Glenn als ervaringsdeskundige bij Tactus. Hij begeleidt mensen die worstelen met verslaving en geeft hersteltrainingen. "Ik kan nu bij de pinautomaat gewoon mijn pas erlangs halen en hoef geen kleingeld meer te tellen. Wat een rust. Als er een rekening komt, kan ik die betalen. Ik word gewaardeerd, ik voel me gewaardeerd."

Zijn verhaal raakt aan iets wat veel mensen herkennen maar zelden bespreken: suïcidale gedachten. "Levensmoeheid," noemt Glenn het. "Als ik dat in een kleine kring vraag, denk ik echt wel dat heel veel mensen met die gedachten hebben gezeten. Mensen willen niet dood, maar willen niet verder in dit leven."

De vraag stellen

Als ervaringsdeskundige merkt Glenn hoe belangrijk het is om over deze gevoelens te kunnen praten. "Het taboe moet eraf. Er mag over gepraat worden. De schaamte moet eraf." Hij pleit voor meer openheid en begrip. "Mensen mogen alles aan me vragen. Als iemand zegt 'als ik nu door een bus wordt geraakt, maakt het me niet uit,' dan moet je de vraag stellen: wil je echt een einde aan je leven?"

Glenn heeft sinds 3 jaar weer contact met zijn vader. "Hij is clean, heeft vast werk, gaat lekker met zijn camper op pad. We hebben goede gesprekken. Ik heb steeds meer begrip gekregen voor de keuzes die hij maakte. Nu weet ik dat verslaving totaal anders in elkaar zit.”

Telefoontje van de moeder

Glenn's werk als ervaringsdeskundige kreeg extra diepte - maar ook pijn - toen een goede vriend uit de kliniek twee jaar geleden zelfmoord pleegde. "We waren samen één in de kliniek. We ondersteunden elkaar," herinnert Glenn zich. Ze hadden afgesproken dat er geen contact zou zijn als een van hen zou terugvallen. "Want de een kan de ander meeslepen," legt Glenn uit. Terwijl Glenn clean bleef, ging het contact met zijn vriend op en af omdat die moeite bleef houden met het clean blijven. Uiteindelijk kwam het telefoontje van de moeder: "Hij heeft zelfmoord gepleegd."

"Dat bracht eerst heel veel boosheid naar het hele zorgsysteem," vertelt Glenn. "Ik zocht het ook bij mezelf: als hij had gebeld, had ik hem ervan kunnen weerhouden? Maar door gesprekken met collega's kwam ik tot de conclusie dat ik hem misschien één keer had kunnen weerhouden. Eén keer, maar de tweede keer echt niet." Deze ervaring leerde Glenn zijn grenzen kennen in hoeverre hij iemand kan helpen met suïcidale gedachten. "Ik kan een luisterend oor zijn en doorverwijzen naar mensen die er wel verstand van hebben. Dat is mijn rol als ervaringsdeskundige - er zijn voor mensen, maar ook weten wanneer professionele hulp nodig is. Met zelfmoord is het anders dan bij een terugval - iemand kan weer opstaan na een terugval. Als iemand zelfmoord pleegt, is het klaar."

Herstel is mogelijk

"Ik geef mensen hoop door te vertellen dat ik ook met die gevoelens heb gezeten, maar door dóór te blijven gaan heb ik uiteindelijk iets anders gevonden," zegt Glenn. "Ervaring is een steun, hoop verlenen." Vandaag leidt Glenn een gelukkig en stabiel leven. Hij heeft zinvol werk, goede relaties en financiële rust. Zijn verhaal bewijst dat je vanaf de rand van wanhoop - of het nu gaat om verslaving of suïcidale gedachten - weer terug kunt komen. Voor Glenn was die rand heel concreet: het moment waarop hij bijna dezelfde weg insloeg als zijn vader, maar ook het machteloze gevoel toen zijn vriend overleed. Voor iedereen die worstelt met vergelijkbare gevoelens is Glenn's boodschap helder: "Gun jezelf de tijd. Maak het bespreekbaar. Er is hulp beschikbaar en herstel is mogelijk."

Denk je aan zelfdoding? Neem dan 24/7 gratis en anoniem contact op met 0800-0113 of chat op 113.nl