Er zijn tijdens de coronacrisis een hoop mensen bij GGD Noord- en Oost-Gelderland aan de slag gegaan die hiervoor heel ander werk deden. Tamara is circusdirecteur en een jaar geleden verruilde ze de circustent voor de test-tent. “Kan ik weer getest worden door die mevrouw met de rode schoenen?”, is een veelgehoord verzoek.
“In 1978 hebben mijn ouders circus Bongo opgericht. Toen reisden we nog met het circus door het hele land. In 2005 nam ik het stokje over. We zijn gestopt met het reizende circus en richten ons meer op het verzorgen van voorstellingen voor bedrijven of instellingen en we verhuren circusattributen, bijvoorbeeld voor musicals, gymnastiekverenigingen of een vakantiebeurs. Als circusdirecteur run ik een onderneming in de entertainmentindustrie.
Door corona ging voor ons overal de deur op slot, we kregen alleen maar annuleringen. Ik stond letterlijk en figuurlijk opeens stil. Eerst ging ik de schuur maar eens opruimen, wat in huis rommelen en vermaakte me nog wel, maar ik miste het contact met mensen. Ik heb in het verleden ook in de thuiszorg gewerkt en via het uitzendbureau kwam ik bij de GGD terecht als testmedewerker. Vanaf dag 1 vond ik het geweldig! Er komen allerlei mensen, ik werk echt weer voor en met mensen. Door mijn werk in het circus heb ik veel mensenkennis, ik ben van nature een heel vrolijk persoon en ik stel mensen gemakkelijk gerust. Ik probeer er ook een beetje een feestje van te maken met elkaar. Dan komt er zo’n stoere jongen aanrijden, die een beetje onverschillig maar toch ook zenuwachtig vraagt waar hij moet zijn. Als ik dan vrolijk zeg dat hij een afspraakje met mij heeft, dan is het ijs al snel gebroken. Mensen kunnen mij ook alles vragen. “Vraag maar raak”, zegt ik dan. “We moeten er toch samen uitkomen.” Kinderen met het Down syndroom vinden het vaak ook erg spannend. Als ik daar dan een vrolijk gesprekje mee aanknoop en er de tijd voor neem, dan is het de kers op de taart als zo’n kindje met een big smile weer weggaat. Collega’s hingen een bordje op de test-tent: Tamara’s tent. Soms vragen kinderen: “Is die mevrouw met die rode schoenen er ook? Dan wil ik bij die mevrouw.”
Net als onze bezoekers, komen ook mijn collega’s overal vandaan en met allerlei achtergronden: een boer, een buschauffeur, mensen uit de horeca, gepensioneerde artsen en verpleegkundigen. Alle rangen en standen werken samen, ik vind het zo uniek om hier te mogen werken met al die fijne collega’s. In juli overleed mijn vader plotseling en toen hadden collega’s voor mij én voor mijn moeder bloemen en een mand met kaas en worst geregeld. Er kwamen veel collega’s bij het condoleren. Dat ontroerde me echt. Samen zijn wij zo’n fijn, hecht team en dat voelen de mensen die hier komen voor hun test ook, dat geloof ik echt.
Ik test niet meer, maar ben overgestapt naar de functie van portier en gastvrouw. Dat is gemakkelijker te combineren nu de evenementenmarkt langzaam weer opengaat. Vorig weekend was ik in Duitsland met mijn ganzenfanfare. Dan paradeer ik met 12 ganzen achter me aan en een trommelaar door de straten. Ik ben ook alweer met mijn roze caravan op pad geweest als de Suikertante met haar suikerspinnen, maar het is allemaal nog heel minimaal. Ik merk dat ik de adrenalinekick van het optreden gemist heb, maar nu dat weer af en toe kan, straal ik nog meer op de andere dagen. Hoe lang ik hier nog blijf werken? Ik maak het af! Ik heb de deur van deze locatie geopend en ik ga hem ook weer sluiten.”
